എന്ന് സ്വന്തം മിത്ര… : ഭാഗം 4
എഴുത്തുകാരി: പാർവതി പാറു
അമറും മിത്രയും തിരിച്ചെത്തുമ്പോൾ അവരെ കാത്ത് ഫ്ളാറ്റിന് മുന്നിൽ ഒരാൾ ഉണ്ടായിരുന്നു.. കഴിഞ്ഞ രണ്ടുവർഷം ആയി അവരെ അന്വേഷിച്ചു വരാൻ ആരും ഉണ്ടായിട്ടില്ല… ദൂരെ നിന്നെ അയാളെ കണ്ടതോടെ അമറിന്റെ നടത്തത്തിന്റെ വേഗത കുറഞ്ഞു…. ആരാ അമറു അത്… നമ്മുടെ ഡോറിന് മുന്നിൽ…. മിത്ര ചോദിച്ചു… പപ്പ… ആനിയുടെ പപ്പ… അവനിൽ പിടിച്ചിരുന്ന അവളുടെ പിടി പെട്ടന്ന് തന്നെ വിട്ടു…. അവളുടെ നടത്തത്തിന്റെ വേഗത അവൾ പോലും അറിയാതെ കുറഞ്ഞു….
എങ്ങനെയൊക്കെയോ നടന്ന് അവർ ആയാൾക്കരികിൽ എത്തി…. നിങ്ങൾ വരാൻ ഇത്രയും വൈകും എന്ന് പ്രദീക്ഷിച്ചില്ല…. ഒരുമണിക്കൂർ ആയി നിൽക്കുന്നു… മുഖത്ത് ഒട്ടും ദേഷ്യം ഇല്ലാതെ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ പറഞ്ഞു… സോറി പപ്പ… അമർ വേഗത്തിൽ വാതിൽ തുറന്നു…. ഇതാണ് മിത്ര അല്ലേ…. അയാൾ അമറിനെ നോക്കി പറഞ്ഞു…. അവൾ തലയാട്ടി… അങ്കിൾ വരൂ… അവൾ അയാളെ അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു…. വേണ്ട… അമർ വരൂ എനിക്ക് നിന്നോട് അൽപ്പം സംസാരിക്കാൻ ഉണ്ട്….
അവൻ മിത്രയെ ഒന്ന് നോക്കി അയാൾക്കൊപ്പം പുറത്തേക്കിറങ്ങി…. ഗാർഡനിലെ ബെഞ്ചിൽ പരസ്പരം സംസാരിക്കാതെ അവർ ഇരുന്നു…. ആനിയെ വീണ്ടും കണ്ടു അല്ലേ…. അയാൾ ദൂരേക്ക് നോക്കി ചോദിച്ചു… മ്മ്…. അവൻ മൂളി… ഒട്ടും പ്രദീക്ഷിച്ചില്ല അല്ലേ… മ്മ്….. അവൾക്കിവിടേക്ക് ട്രാൻസ്ഫർ ആയി… ഞാൻ കുറേ പറഞ്ഞു നോക്കി അക്‌സെപ്റ് ചെയ്യണ്ട എന്ന്…. കേട്ടില്ല മ്മ്… നീ ആകെ മാറിപ്പോയി അമർ…. എനിക്കറിയുന്ന അമർ ഇങ്ങനെ ആയിരുന്നില്ല… ഒത്തിരി സംസാരിക്കുന്ന..
എല്ലാവരെയും ചിരിപ്പിക്കുന്ന…. എല്ലാവരെയും സ്നേഹിക്കാൻ മാത്രം അറിയുന്ന അമർ…. രണ്ടു വർഷം കൊണ്ട് നീ ഒത്തിരി മാറിപ്പോയി… അവൻ മറുപടി നൽകിയില്ല.. രണ്ടു വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് എനിക്കറിയുന്ന ഒരു അമർ ഉണ്ടായിരുന്നു…. അവന് വേണ്ടി ആണ് എന്റെ മകൾ ഇന്നും കാത്തിരിക്കുന്നത്… ഞാനും… നിന്നോട് ക്ഷമിക്കാൻ ഉള്ള ഒരു മനസ് ഇപ്പോഴും അവളിൽ ഉണ്ട്…. അത്രയേറെ സ്നേഹിച്ചതല്ലേ നിങ്ങൾ രണ്ടുപേരും…. എനിക്കറിയാം അവൾ നിന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നതിന് എത്രയോ മുന്നെ നീ അവളെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു….
ആ നിനക്ക് എങ്ങനെ സാധിച്ചു അവളെ ഒഴിവാക്കാൻ…. നീ നിന്റെ മനസാക്ഷിയോട് ചോദിച്ചു നോക്ക് മിത്ര എപ്പോഴെങ്കിലും നിന്റെ ആനിക്ക് പകരം ആയിട്ടുണ്ടോ എന്ന്…. അമറിന് മറുപടി ഇല്ലായിരുന്നു…. എന്റെ മകളുടെ വേദന കാണാൻ ഉള്ള ശക്തി ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ടാണ് വീണ്ടും നിന്നോട് യാചിക്കാൻ വന്നത്.. എനിക്കുറപ്പുണ്ട് നീ ആനിയിലേക്ക് തിരിച്ചുവരാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരു ദിവസം വരും… പക്ഷെ അപ്പോഴേക്കും കാലം ഒത്തിരി വൈകി പോയിരിക്കും… കൂടുതൽ ഒന്നും പറയാതെ അയാൾ എണീറ്റ് പോയി….
അമർ അവിടെ ചാരി ഇരുന്നു…. കരയാൻ വെമ്പി നിൽക്കുന്ന കണ്ണുകൾ അടച്ചു… അവന്റെ ഓർമ്മകൾ വർഷങ്ങൾക്ക് മുന്നെ ഉള്ള അവന്റെ ഹൈസ്ക്കൂൾ കാലങ്ങളിലേക്ക് പോയി… ആ പാവം ഒമ്പതാം ക്ലാസ്സുകാരനിലേക്ക്.. …. അതൊരു ജൂൺ മാസം ആയിരുന്നു… സ്കൂൾ തുറന്നു രണ്ടുദിവസമേ ആയിട്ടുള്ളു…. മഴക്കാലം അതിന്റെ വരവറിയിച്ച സമയം…. ആ വലിയ ഗവണ്മെന്റ് സ്കൂളിന്റെ നാലുഭാഗങ്ങളിലും ആയുള്ള ഓടിട്ട കെട്ടിടങ്ങളിൽ കുട്ടികൾ തണുത്ത് വിറച്ചിരുന്നു പഠിക്കുന്ന സമയം….
മഴ വല്ലാതെ കൂടിയപ്പോൾ കുട്ടികളുടെ സന്തോഷം എന്ന പോലെ നീണ്ട മണി മുഴങ്ങി…. എല്ലാവരും കുടയും ബാഗുമായി വീട്ടിലേക്കോടിപോകുന്നതും നോക്കി അവൻ നിന്നു… അവരെ എല്ലാം കാത്തിരിക്കാൻ ഒരു വീടുണ്ട്… അമ്മയുണ്ട്… കുഞ്ഞനുജന്മാരും അനുജത്തിയും ഉണ്ട്…. ആരും ഇല്ലാത്ത തനിക്ക് എല്ലാം ഈ സ്കൂൾ ആണ്…. അവൻ ഈർപ്പം തങ്ങി നിൽക്കുന്ന പൊളിഞ്ഞു തുടങ്ങിയ ചുവരിൽ കൈ വലിച്ചു കൊണ്ട് നടന്നു…. ഇടിയും മിന്നലും ഓരോ നിമിഷവും ശക്തമായി കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്…
മഴ മാറിയിട്ട് മെല്ലെ പോവാം എന്നവൻ തീരുമാനിച്ചു…. വരാന്തയുടെ അറ്റത്ത് ചാഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന പേരമരത്തിലെ പേരക്കകളിൽ ആയിരുന്നു അവന്റെ കണ്ണ്… കയ്യെത്തുന്ന ദൂരത്തുള്ള ആ പേരക്ക അവൻ ചാടി പറിച്ചു… പകുതി പഴുത്ത ആ പേരക്കയും കടിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ നടന്നു…. എട്ട് ബി ക്ലാസ്സിന് മുന്നിൽ എത്തിയപ്പോൾ അവൻ ഒരു നിമിഷം അവിടെ നിന്നു… ആർത്തുപെയ്യുന്ന മഴയുടെ ഇടയിലും ഒരു നേരത്ത കരച്ചിൽ അവൻ കേട്ടൂ… അവൻ ജനലിലൂടെ തല ഉള്ളിലേക്കിട്ടൂ….
ഏറ്റവും പുറകിലെ മൂലയിൽ ഒരു പെൺകുട്ടി കാലിൽ മുഖം പൂഴ്ത്തി കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ഇരിക്കുകയാണ്… അവളുടെ സ്വർണനിറമുള്ള മുടി നോക്കി അവൻ ഒരു നിമിഷം നിന്നു…. കുട്ടി എന്തിനാ കരയുന്നേ… അവൻ അവൾക്കരികിൽ മുട്ട് കുത്തി ഇരുന്നു ചോദിച്ചു…. അവൾ മുഖം ഉയർത്തി… കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ ആ നീലക്കണ്ണുകളിൽ അവന്റെ കണ്ണുകളും ഉടക്കി…. ജീവിതത്തിൽ ഇതുവരെ അവൻ ഇത്രയും മനോഹരമായ കണ്ണുകൾ കണ്ടിട്ടില്ലായിരുന്നു….
അവളുടെ മുഖം കരഞ്ഞു കരഞ്ഞു ചുവന്നിരുന്നു.. തുടുത്ത ആപ്പിൾ പോലെ…. അവൻ അവളെ കണ്ണെടുക്കാതെ നോക്കി… താൻ എന്നോ വായിച്ച കഥയിലെ നായിക സിൻഡ്രല്ലയെ അവന് ഓർമ്മ വന്നു…. അവളുടെ കവിളുകൾ പിടിച്ചു വലിക്കാൻ അവന് കൊതി തോന്നി… എനിക്ക്.. എനിക്ക് തണ്ടർ പേടിയാ… അവൾ കണ്ണീർ തുടച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു… അത്രേ ഉള്ളോ…. ഇത് മഴക്കാലം അല്ലേ.. ഇനി എന്നും ഇങ്ങനെ ആവും… കുട്ടിക്ക് വേഗം വീട്ടിലേക്ക് പോയ്കൂടായിരുന്നോ… എന്നെ കൂട്ടാൻ പപ്പ വരും എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്…. അഞ്ചുമണിക്ക്… അത് വരെ സ്കൂളിൽ ഇരുന്നാൽ മതി എന്നാ പപ്പ പറഞ്ഞേ…
അതിനിപ്പോൾ സമയം രണ്ടര അല്ലേ ആയുള്ളൂ…. ഇനിയും അത്രയും സമയം താനിവിടെ ഒറ്റക്ക് ഇരിക്കുമോ… അവൾ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല… അവളുടെ കണ്ണ് വീണ്ടും നിറഞ്ഞു വന്നു… അവൻ തന്റെ കൈയിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന പാതികടിച്ച പേരക്ക അവൾക്ക് നേരേ നീട്ടി… അവൾ വേണ്ടെന്ന് തലയാട്ടി… അവൻ വീണ്ടും നിർബന്ധിച്ചപ്പോൾ അവൾ അത് വാങ്ങി അവനോട് ചിരിച്ചു.. തന്റെ വീട് എവിടെയാ ഞാൻ കൊണ്ടാക്കാം… ഇവിടെ അടുത്താ… വായനശാലയുടെ പുറകിൽ… അവിടെ ഏത് വീടാ…
ആ പുതിയ വീടാണോ… അതെ… അവൾ തലയാട്ടി… താൻ വാ ഞാൻ കൊണ്ടാക്കാം ഞാനും അതിന്റെ അടുത്താ… അവൻ എഴുന്നേറ്റു… അപ്പോഴും മഴ പെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു…. അയ്യോ എന്റെ കൈയിൽ കുട ഇല്ല… ആഹാ നല്ല ആളാ… ഈ മഴക്കാലത്ത് ആരേലും കുട ഇല്ലാതെ ഇറങ്ങുമോ…. അതിന് ഞാൻ പപ്പയുടെ കൂടെ കാറിൽ ആണ് വന്നത്…. അതാ കുട എടുക്കാഞ്ഞേ… സാരമില്ല… താൻ എന്റെ കുട എടുത്തോ… അപ്പൊ തനിക്കോ… എനിക്ക് ആ കുടയിൽ കുറച്ചു സ്ഥലം തന്നാ മതി…
അവൾ സമ്മതമെന്നോണം കുട നീട്ടി പിടിച്ചു… പകുതി നനഞ്ഞുകൊണ്ട് അവൻ കുടയിലേക്ക് കയറി… അവർ ഒരുമിച്ച് ആ മഴയിൽ നടന്നു… ഇടിവെട്ടുമ്പോൾ അവളുടെ നീലക്കണ്ണുകൾ കുറുകുന്നത് അവൻ ഇമവെട്ടാതെ നോക്കി.. തന്റെ പേരെന്താ…. അവൻ ചോദിച്ചു.. ആനി ഫിലിപ്പ്…. തന്റെയോ.. അമർനാഥ്‌… നിങ്ങള് ഈ നാട്ടിൽ പുതിയതാണോ… എന്റെ അച്ഛന്റെ നാടാണ് ഇവിടെ… ഞാൻ ജനിച്ചതും ഏഴുവരെ പഠിച്ചതും എല്ലാം us ൽ ആയിരുന്നു… എന്റെ മമ്മി അവിടെ നേഴ്സ് ആയിരുന്നു… പപ്പ ഡോക്ടറും..
കഴിഞ്ഞ വർഷം മമ്മിയും പപ്പയും പിരിഞ്ഞു.. ഞാൻ പപ്പക്കൊപ്പം ഇങ്ങോട്ട് പോന്നൂ… അവൾ ഒട്ടും വേദന ഇല്ലാതെ പറഞ്ഞു…. തന്റെ വീട്ടിൽ ആരൊക്ക ഉണ്ട്…. എനിക്ക് ആരും ഇല്ല… വീടും ഇല്ല .. ഇവിടെ അടുത്ത് ഒരു അഗതി മന്ദിരം ഉണ്ട്…. അവിടെ കുറേ വയസായ അപ്പൂപ്പന്മാരും അമ്മൂമ്മമാരും ഒക്കെ ഉണ്ട്… അവരാ എന്നെ വളർത്തിയത്…. എന്റെ അച്ഛനും അമ്മയും ഒക്കെ അവരാ… അവൻ ചെളിവെള്ളം തെറിപ്പിച്ചു താഴേക്ക് നോക്കി നടന്നു…. അവൾക്ക് ഉള്ളിൽ വേദന തോന്നി… പിന്നെ വീട് എത്തും വരെ രണ്ടുപേരും സംസാരിച്ചില്ല… അവളെ വീട്ടിലേക്ക് കയറ്റിവിട്ട് അവൻ തിരിഞ്ഞു നടന്നു….
അതെന്ത് പോക്കാ… എന്റെ വീട്ടിൽ കയറാതെ പോവുകയാണോ…. അവൾ പിണക്കത്തോടെ ചോദിച്ചു… മേലൊക്കെ ചെളി ആണ്… പിന്നൊരിക്കൽ വരാം… അതൊന്നും പറഞ്ഞാൽ പറ്റില്ല…. അവൾ അവന്റെ കൈ പിടിച്ചു വലിച്ചു…. വാതിൽ തുറന്ന് അകത്തു കയറി അവൾ ഫോണെടുത്തു… പപ്പാ… സ്കൂൾ ഇന്ന് നേരത്തെ വിട്ടു…. ഞാൻ വീട്ടിൽ എത്തി…. എന്നെ സ്കൂളിലെ ഒരു ചേട്ടൻ കൊണ്ട് വിട്ടു…. ചേട്ടൻ ഇവിടെ ഉണ്ട്… പപ്പാ വേഗം വാ….. അവൾ മറുപടിക്ക് കാക്കാതെ ഫോൺ വെച്ചു…
എന്നെ ചേട്ടൻ എന്നൊന്നും വിളിക്കണ്ട… അമർ എന്ന് വിളിച്ചാൽ മതി…. ശെരി…. അവൾ പറഞ്ഞു…. അവൾ അവനെ ആ വീട് മുഴുവൻ കൊണ്ട് നടന്ന് കാണിച്ചു…. അവനും ആദ്യമായാണ് അത്രയും വലിയ ഒരു വീട് കാണുന്നത്… വീട് കണ്ട് കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അവളുടെ പപ്പാ എത്തി… പപ്പ… ഇത് അമർനാഥ്‌… മൈ ന്യൂ ഫ്രണ്ട്… അവൾ പപ്പക്ക് അവനെ പരിചയപ്പെടുത്തി… നിങ്ങൾ സംസാരിക്ക് ഞാൻ കോഫി എടുക്കാം… അവൾ അടുക്കളയിലേക്ക് ഓടി.. ആ സമയം കൊണ്ട് പപ്പ അവനെ പരിചയപ്പെട്ടു…
അവന്റെ അവസ്ഥ അറിഞ്ഞപ്പോൾ അയാൾക്കും ഉള്ളിൽ വേദന തോന്നി…. കോഫി കുടിച്ചു അവൻ പോകാൻ ഇറങ്ങി… അപ്പൊ നാളെ മുതൽ അമർ കൊണ്ട് പോവില്ലേ ആനിയെ സ്കൂളിലേക്ക്…. അവൻ സന്തോഷത്തോടെ തലയാട്ടി… എന്നാൽ ഞാൻ ഇറങ്ങട്ടെ അങ്കിൾ… അവൻ പറഞ്ഞു… അമർ എന്റെ പപ്പയെ താനും പപ്പാ എന്ന് വിളിച്ചാൽ മതി… അല്ലേ പപ്പാ… അവൾ പപ്പയെ കെട്ടിപിടിച്ചു പറഞ്ഞു… അതെ…പപ്പ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു…
അവന് സന്തോഷം കൊണ്ട് കണ്ണുനിറഞ്ഞു… അവൻ കുടയെടുത്ത് മഴയിലേക്ക് ഇറങ്ങി… കുറച്ചു നടന്ന് അവൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി… . അവൾ അപ്പോഴും അവിടെ നിന്ന് കൈവീശി കാണിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു…. ആ ഇരുണ്ട മഴയിലും അവൾക്ക് വല്ലാത്ത ഒരു പ്രകാശം ഉള്ള പോലെ അവന് തോന്നി… നീലക്കണ്ണുകൾ ഉള്ള ഒരു മാലാഖയെ പോലെ….
തുടരും….
